Krzywe płytki ceramiczne sprawiają coraz więcej kłopotów sprzedawcom i kupującym i coraz częściej są przyczyną reklamacji. Trzeba jasno powiedzieć, że idealnie prostych i płaskich płytek praktycznie nie ma. Wynika to ze specyfiki tego produktu. W trakcie wypalania, pod wpływem wysokiej temperatury, płaskie płyty z surowej gliny wyginają się mniej lub bardziej. Przewiduje to norma PN-EN 14411, która zakłada, że krzywizna może wynosić do 0,5% długości boku płytki lub jej przekątnej. I właśnie to procentowe powiązanie krzywizny z rozmiarem płytki powoduje, że od czasu, kiedy okładziny ceramiczne mają coraz większy format, wszelkie deformacje płytek stały się coraz bardziej widoczne. Mam też wrażenie, że część fabryk, dotkniętych spadkiem dochodów, pozwoliła sobie na złagodzenie wewnętrznych norm. Płytki, które jeszcze niedawno kwalifikowano do gatunku niższego niż pierwszy, jeśli tylko mieszczą się w europejskiej normie, trafiają do sprzedaży jako towar w pierwszej klasie jakości.
Niestety, coraz częściej płytki zgodne z normą nie satysfakcjonują klientów. Dopóki bowiem najpopularniejsze płytki podłogowe były formatu zbliżonego do 30 x 30 cm, to różnica między najwyższym a najniższym punktem płytki mogła wynosić maksymalnie 2 mm, gdy krzywizna była oceniana wzdłuż przekątnej lub 1,5 mm, gdy krzywizna była mierzona wzdłuż jednego z boków. Natomiast już przy formacie 60 x 60 dopuszczalne różnice wynoszą odpowiednio 4 i 3 mm, a przy 120 x 120 – 8 i 6 mm. O ile płytka, która jest wypukła o 2 mm, może nadawać się do normalnego użytkowania, o tyle trudno sobie wyobrazić posadzkę, w przypadku której różnica między najwyższym a najniższym punktem wynosi aż 8 mm, a różnica taka, dla formatu 120 x 120, jest dopuszczona przez normę i zgodnie z prawem może być powodem odrzucenia reklamacji.
Monika Gibes
